Obowiązkiem każdego z małżonków jest dbanie o dobro rodziny. Zobowiązani są więc oni przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, zgodnie ze swoimi możliwościami zarobkowymi i majątkowymi.
Oprócz tradycyjnych alimentów, w przypadku uchylania się przez jednego z małżonków od utrzymania rodziny, w trakcie trwania małżeństwa istnieje możliwość wystąpienia do sądu z pozwem o przyczynianie się do zaspokajania życiowych potrzeb rodziny.
Zgodnie bowiem z treścią art. 27 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, „oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym”. Jeżeli jednak jeden z małżonków osiąga zarobki znacznie wyższe od drugiego małżonka, można żądać, aby w większym stopniu przyczyniał się finansowo do utrzymania domu i dzieci.
Pozew ten nie podlega opłacie sądowej.
Wymaga on jednak uprawdopodobnienia i wykazania interesu prawnego. Znaczenie mają przede wszystkim koszty utrzymania i potrzeby rodziny, a z drugiej strony możliwości zarobkowe i majątkowe małżonka. W pozwie należy więc przedstawić koszty utrzymania domu oraz inne wydatki, np. na rachunki, opłaty stałe, leczenie, naukę, dodatkowe zajęcia itp. Należy także wskazać źródło dochodów małżonka i jego wydatki. Ustalając wysokość środków utrzymania, sąd uwzględnia również, że zarówno małżonkowie, jak i ich dzieci, mają prawo do równej stopy życiowej. Zakresem obowiązku alimentacyjnego objęta jest więc cała rodzina. Nadto, stosownie do orzecznictwa sądów, obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny nie ustaje w razie rozłąki małżonków, czy ich faktycznej separacji. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 maja 1999 r. (sygn. akt III CKN 153/99) wskazał bowiem, iż „obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, stosownie do art. 27 k.r.o. ustaje tylko w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym”. Oznacza to, że małżonkowie są zobligowani do zaspokajania potrzeb rodziny pomimo wyjazdu za granicę, czasowego opuszczenia miejsca wspólnego zamieszkania, czy zerwania pożycia małżeńskiego.
Jeśli potrzebujesz pomocy w powyższej kwestii, zachęcamy do kontaktu z naszą Kancelarią (zakładka KONTAKT).
